چند روز پیش عیادت از پدربزرگ:کوچه ها پر از آب باران شده بود، هوا داشت به شردی می گرایید.به خانه دایی که پدر بزرگ در آنجا اقامت دارد رفتیم.دایی گفت:_بوگه مان، چن گله سرطان دری.الآن چند گله و توموریله ناو پتی در آوردنه‌.پدر بزرگ وقتی مارا دید واقعاً انرژی گرفت.دایی گفت:_ای شماهاره دید ها، دوبار رفت دستشویی!
دایی چند کتاب هم به من داد(انقدر به آنها نگاه کردم، حتی کتاب آشپزی هم داد!)

خرید ناموفق کتاب:_کنار بانک کشاورزی، یک واکسی دیدم.گفتم الآن مثل ویلی ونکا مینشینم و کفش هایم واکس می خورند.آقای واکسی، واکس و چند جور ماده ی مختلف به کفشم زد.وسطای کارش گفتم:_چقدر باید تقدیم کنم؟ گفت:_قابلت نداره، ۳۰ هزار تومن! روبرم را کردم آن طرف.زیر لب گفتم:_یا ابولفضل، یا عیسی مسیح! و نگاهی به توی کیف انداختم، ۳۰ هزار تومن به آقای واکسی دادم، موقع رفتن آقای واکسی گفت:_اصلاً قابلتم نداشت! با لبخند گفتم:_فکر کنم باید یارانه هارو افزایش بدن!
تقریباً چند ده هزاری و چند پول پایین تر از ده هزاری در کیفم بود.به سمت پاساژ سروش می رفتیم، کتابفروشی هایش باز بودند ولی کرکره اش تا نیمه بسته بود.خواهرم گفت:_اول دفعه بریم موکته بخریم، کتاب هم میایم می خریم‌.
به سمت ویزیری به راه افتادیم(البته با هزار جور آدرس گرفتن!)یک پادری گرفتیم، و از خیابان وزیری(سه راه نواب) بالا رفتیم، به چند دکان سرزدیم، و آخرسر به دکانی رفتیم، که مردی لر زبان،که گفته بود پول دوخت و متری پنج هزار تومنش را هم نمی گیرد، رفتیم.مرد گفت:_اینا در واقع گلیمن، نه موکت. گفتم:_پس گلیمن اینا!گفتم:_ لر یعنی دانایی! مرد گفت:_ای نخایی که برای بسته بندی گلیما استفاده مکنیم، پشم گوسفنده، و نخی چند لایه ی قهوه ای، ماننده پاپیون دور گلیم لوله شده بست.
سپس به فروشنده ی لوازم تحریری رفتیم، مرد یه عالمه کتاب از تاریخ ایران هم داشت‌.دکتر مصدق، نگین سیاست ایران، سفرنامه جیمز موریه و... و ملت عشق هم داشت.از او تقویمی خریدیم، و دوعدد هزاری پس داد، بعد گفتیم این پاکت پولا چقدرن؟ پیرمرد گفت:-سه، نه دو تومن! گفتیم نمیشه این دهزاری رو بهتان بدیم، شما، خرد پسش بدین، پول پاکتم حساب. _نه، به هیچ وجه، من اونم به زور واسه شما پیدا کردم! دو تا هزاری را به او دادیم، و نوشت افزار فروش با رضایت به هزاری ها نگاه می کرد...
و اصلاً هم پولی برای خریدن کتاب نمانده بود!

دیروز، در کوچه ی بسیار خلوت خودمان:_دم دمای غروب بود، در واقع بین غروب و شب، آسمان ابری، به قول شاعر آسمانش را تنگ گرفته در آغوش(آقای اخوان ثالث، برای پاییز بود ، برای آخرای زمستان به کار برده شد!)، همه ی دکان های دور اطراف بسته بودند و فقط چند دکان باز بودند.از کنار در داشتم کوچه و خیابان را تماشا می کردم، یک سگ سفید رنگ با خونسردی از کنار خانه ها می گذشت و به کوچه ی دیگر رفت.یکدفعه از همان جایی که سگ سپید رنگ(چند رنگ زرد هم داشت)رفته بود، دختر همسایه ی کتاب خوان، با جعبه ای شیرینی در دست، پیدایش شد.گفتم:_اِ، سلام، شمایین؟ فکر کردم اشباح دارن تو کوچه پرسه میزنن! دختر همسایه ی کتابخوان گفت:_سلام، رفته بودم یکم شیرینی بخرم، آخه ذخیره های شیرینیم، روبه پایان بود، الآن وقت کردم و رفتم خریدم.و برای تعطیلات نوروز.
کتابی بالای جعبه ی شیرینی بود.دختر همسایه ی کتابخوان گفت:_دارم اون کتابی که پیشنهاد بهم دادین، میخوانم، پدر بزرگ من سیمرغ بود، چقدر قشنگه، اسم همه ی شخصت هاش پرنده هان!باید مراقب طبیعت باشیم، خیلی قشنگه وقتی حالشان خوبه رستم توی میدان شهرشانم، قوی و نیرومنده و دیو سفید ضعیف!
مکثی کرد و ادامه داد:_خو، برای تعطیلات چه کتابی ره پیشنهاد میدین؟
گفتم:_مه خودم دارم یه کتابی ره میخوانم، همین چند دقیقه پیش گذاشتمش زمین، شمام اگه خوشتان آمد بخوانینش، اسم کتاب دختر گمشده ست،یه داستان تریلر، نوآره!پر از چیزهای سیاه و سفید و معمایی!
_داستان تریلر و نوآر یعنی چه؟ 
گفتم:_خودمن همین چند دقیقه پیش فهمیدم(ویکی پدیا و ایران کتاب)، در فرانسوی به معنای سیاه و داستان تریلر، داستانی پر ماجرا است که مخاطب را تا آخر با داستان همراه می کند و تا مدت ها پس از پایان کتاب، همچنان داستانش با ماست.
_عجبا، خیلی جالبه پس، میخوانش بعد از این کتاب. و کتاب را نشان داد، گفتم:_راستی، دلهره آور هم هست. _بله...، خداحافظ، عیدتان هم مبارک باشه. _نوروز شماهم مبارک، خدانگهدار.
و چند دقیقه بعد در خانه اشان به شکل دلهره آوری، بسته شد.

۱ ۰