یادداشت های یک جادوگر

اول تاریکی روبشناس پس از اون سراغ روشنایی برو.توی تاریکی که میشه تنها نور باقی رو دید و توی  اعماق روشنایی که میشه یگانه سایه رو درک کرد.

سلام.سلام.سلام!

امیرِ جادوگر_تکاور باشما صحبت میکنه!

سلام. سلام.سلام و درود برتمام دوستان عزیز، به علت رفتن به خدمت سربازی ممکنه دیربه‌دیر به اینجا بیام ولی تا فرصتی پیش بیاد به اینجا سرمیزنم، باتشکرفراوان، ارادتمند شما، امیر جادوگر:).

دوستان، حیرت زده شوید! دستخط  شگفت‌انگیز من!

بنده رو نسترن خانوم دعوت کردند، که خیلی ازشون مچکرم، و بنده به شخصه همه‌ رو به این چالش زیبا دعوت میکنم!😅☁

یک حقیقت را اگر همه‌هم پنهانش کنند، روزی برملا می شود، حالا با فریاد تو، یا سکوت آن...

زمانی که جهل و فساد و ظلم این دنیا رو به تاریکی کشانده، اون وقته که خرد و خوبی و داد و عدالت و ادب نقطه هایی توی اون میدازن، هرچند کوچک، اما همون نور های کوچک اند که برای هرکس که بخواد، روشنایی رو نمایان می کنند...

در مدرسه بودیم و غیبت چند روزه ی ما، دانش آموزان و والدینشان را نگران کرده بود.توی رستوران که صبحانه را خوردیم، کارن مستقیم به سمت آبادی راند.زنگ اول بود و زری خانوم که معلم دبیرستان در شهر بود، به صورت پاره وقت به بچه ها درس میداد.وقتی به دفتر رفتیم، به طرفمان آمد و گفت:_کجا بودین شماها؟میدانینان چند روزه رفتین؟آقا معلم شما چجو ایجو به سرتان آمده؟ گفتم:_داستانش خیلی مفصله... _خو، میشنوم. _اممم‌... آقای ناظم سریع گفت:_خو بعداً بشتان سیر تا پیاز قضیه ره تعریف مکنیم، فعلاً اگر امکانش هست، برین به بچه ها بگین ای زنگ آقای بهار سر کلاس میاد و تدریس مکنن. زری خانوم اخمی کرد و رفت.آقای ناظم گفت:_حالا بعداً بشش میگیم، راسی، دکیم تو درمانگاهه، یه عالمه بشمان زنگ زده و پیام داده الآن که گوشیمه زدم تو شارژ.مکثی کرد و به سمت میز رفت و گفت:_کارن رفت کجا؟ گفتم:_رفته جمیله ره برسانه، گفتم بشش فعلاً لای حمید کار کنه، جمیله م تو روستا جاش امنه، حمید کاری نمیتوانه بکنه. آقای ناظم سرش را تکان داد و گفت:_خوبه! و جعبه ای کوچک را در آورد و گفت:_بچه زنگ اول با تو هنر دارن. و در جعبه را باز کرد و یک لوح فشرده را به دست من داد:_ای فیلم امروز بچه ها،فیلم سه کاراگاه و راز جزیره جمجمه.زحمت بکش براشان ای فیلمه بذار،بعد از طرح نقاشی. سؤالی نیست؟     جلوی خودم گفتم:_رئیس بازی شروع شد... _چیزی گفتین؟ _نه، نه. الآن میرم.چرخ های ویلچر را به جلو راندم و از اتاق معاونت به بیرون رفتم.سر کلاس رسیدم در زدم و یکی از بچه های سال نهمی در را باز کرد.با قیافه ای بهت زده به من نگاه می کرد، سریع گفتم:_بچه تا ۱۰ دقیقه دیگه بیاین  سر کلاس ای تی، ته راهرو. و روبه یکی از دختر ها گفتم:_نغمه، تونم بیا بامه تا اتاقه بری نمایش فیلم آماده کنیم.با نغمه توی راهرو به راه افتادیم.گفت:_آقا، ببخشید، ای پاهاتان چجو شکستن؟ لبخندی زدم گفتم:_حواس پرتم دیگه!  نغمه در اتاق را باز کرد.پنجره های اتاق را با  کارتن پوشانیده بودند و روی تمام وسایل آنجا را خاک گرفته بود.من به طرف پرده ی نمایش رفتم و نغمه سیم های رایانه را به برق زد.کامپیوتر با صدایی لرزان شروع به روشن شدن کرد.سپس دکمه پروژکتور زد.پرتوهای نور های مختلف از چشمی دستگاه بیرون زدند و محیط ویندوز، به نمایش در آمد.نغمه گفت:_خب، آقا ای دیگه آماده س، او فیلمی که مخوایم پخش کنیمه بدین بشم لطفاً.به طرف او رفتم و دی وی دی را به او دادم.چند دقیقه بعد بچه ها در کلاس حاضر شدند و فیلم را بایکدیگر دیدیم.نغمه پشت میز کامپیوتر نشسته بود و من هم کنار دستش.ژوپیتر جونز (توی حراجی نقاشی فیلم)در فیلم داشت می گفت:_این نقاشی نسخه ی قلابیه اونه!و این نقاشی رو فردی کشیده که هیچ وقت نمیتونه از شهرت دست بکشه. (نقاشی موج و صخره ای بود) و به حاشیه ی نقاشی که به شکل موج بود،  اشاره کرد، که امضای یک شخص را به درون نقاشی نشان میداد:_ویکتور هیوژن! 

نمیشه جلوی معنا و شادی رو گرفت ، یه روزی، توی لحظه ای، تو یه جایی خودشونو نشون میدن مثل قطرات جوهری که روی کاغذ واژه ها رو‌ میزسازند.

۱ ساعتی میشد که به کرمانشاه رسیده بودیم.ماشین کارن دم در یک رستوران نگه داشت.سر در رستوران نوشته بود:غذا خوری هوای طوفانی، در هرساعتی اینجا غذا پیدا می شود! خانومی هم دم در بود و آنجارا جارو می کشید و هدفونی به گوش داشت.
پشت یکی از میزهای غذا خوری نشستیم.هوای بیرون شباهت هایی به نام رستوران داشت.ابری و با بادی نسبتاً تند.کارن گفت:_داشتم می گفتم، من فقط اوناره رساندم، ای حرفیم که دختر حمیدی زده، واقعاً دروغه.او به درو به بقیه گفته میخوایم ازدواج کنیم، یه جور لاف زنی کرده!
دختر دم در جارو را کنار در گذاشت، هدفون را دور گردنش انداخت، و دفترچه و خودکارش را در آورد و به سمت آن طرف میز ما که منظره ای طوفانی پشتش قرار داشت، آمد.خانوم گفت:_خب، خیلی خوش آمدید، چه چیزی میل دارید؟غذاهایی که سرو می کنیم رو، روی هر میز نوشتیم!
همگی نگاهمان را به روی میز انداختیم، مثل بعضی وقت ها که چیزهایی را سالهاست وجود دارند، نمی بینیم.کارن گفت:_به نظرم این گزینه اولیه... دختر گفت:_به نظر من، با توجه به شرایط روحی شما، نیمروهای لیمویی خوشحال کننده مان رو پیشنهاد میدم، این نیمرو های لیمویی صد در صد خوشحالتان میکنه!کارن گفت:_خب، هموناره بیارید. دختر گفت:_و نوشیدنی؟ من سریع گفتم:_با این نیمرو های لیمویی خوشحال کننده معمولاً چه چیزی نوشیده میشه؟ دختر گفت:_شربت آلبالو. _پس همون رو بیارید. خانوم گارسون رفت و دوباره هدفون را روی گوشش گذاشت.جمیله گفت:_که اینطور.پس چرا رساندیشان؟به نظر وضعت خوب میاد... آقای ناظم گفت:_فکرکنم... کارن میان حرفش پرید و گفت:_من راننده ی اونام، نمیدانتستم که دنبال شمان.ای لباسای گران قیمتم، مال شرکت اوناس... ولی خیلی بشم میاد ها!
آقای ناظم دوباره گفت_فکر کنم... دختر با سینی ای در دست آمد.تقریباً کل بدنش را سینی فرا گرفته بود.دختر به میزما رسید و غذا ها و نوشیدنی هار روی میز چید و گفت:_امیدوارم از خوردن این خوراکی ها لذت ببرید، احتمالا‍ً شمارو از توی طوفان در بیارند‌.
دختر دوباره  رفت و آهنگی را که گویا از هدفونش پخش می شد را با خود زمزمه میکرد.آقای ناظم سه باره گفت:_فکر کنم ای همون دختره س که تو قطار دیدیمش، همو آهنگه م زمزمه مکنه... 
دختر پیشخدمت صدایش دوباره نجوا گونه میامد:_حالم چه خوبه باتو، دارم خودم هواتو، بیاکه، همه چی خوبه باتوووو، همه چی خوبهههه....

استکان چای داغ است ولیکن

چای دیگر نیست

گویا به دنبال هوا رفته است، هوایی برای حباب قیمت ها...