_بچّه ها بعداز زنگ تفریح همه به خط شین باهاتان کار دارم.
این را به دانش آموزان گفتم و به طرف دفتر رفتم.آقای ناظم داشت چای و بیسکوئیت میخورد.نشستم و گفتم:«سلام.پرونده جمیله عزیزی رو میخوام،خیلی زود».بیسکوئیت درون حلق آقای ناظم گیر کرد و با سرفه گفت:«چه بی مقدمه حالا،چشم میدمش بشت!».حق هم داشت،مانند کاراگاه ها برخورد کردم.آقای ناظم پس از جستجو درون کمد قدیمی دفتر ،پرونده ای قهوه ای رنگ برایم آورد.خاک خورده و پوسیده بود.گفت:«بیا،اینم پرونده ش،حالا برای چت بود؟». با خنده ای مرگبار،گفتم:«هیچی،یکمی کنجاویَ فقط...».گویا قانع شده بود.از دفتر بیرون رفتم و بچّه در دوصف دختر و پسر ایستاده بودند.
با صدایی طنین افکن گفتم:«امروز قراره بریم بالای کوه نقّاشی کنیم،همه با هم به سوی کوه های برف گیر کرماشان!».
از کوه بالا می رفتیم و آفتاب بسیار زیبا می درخشید.گنجشک ها بر سر درختان آواز میخواندند.جوبی آبی از برف ها روز گذشته روان بود و کلاغ هایی هم،غارغار کنان آوا میدادند.
به بالای کوه رسیدیم،چندین درخت سرو آنجا بودند.باد درمیان آنها می وزید و صدایی مرموز و زیبا تولید می کردند.اینجوری بودند تقریباً این درختان خوشگل🌲🌲🌲🌲.
گفتم:«بچّه ها،جای قشنگیه،نه؟».همه یکصدا گفتند:«بله».
ادامه دادم:«نمیدانم میدانید یانه،یه واژه در زبان کردی هستش به نام*میلکان*خب این یعنی جایی برای زیستن،جایی که خوش باشیم در اونجا،جایی که بشه *من پیش از تو *رو خواند و زار زار برای لوئیزا کلارک و تنهایی اش گریست،جایی که بشه با خیال راحت سریال* امیلی در نیومون* رو دید کلی چیز مثل نوشتن ازش یاد گرفت،یا داستانی رو خلق کرد و یا حس کردن خیلی چیزها،همه ما نیاز به میلکان داریم،چه تنهایی چه چند نفره مثل همین الآن.میلکان حتماً نباید با چشم وگوش حسش کرد، راحت کار،به یه قلب بی ریاست...».
بادی به غبغب انداختم و گفتم:«از این پس انجمن میلکان رسماً پایه گذاری میشود،و محل تشکیل و گردهمایی انجمن هم همینجاست!».
گفتم: «اگر سؤالی نیست،شروع کنید به کشیدن نقّاشی،همه هم میلکان خودتان رو بکشید».
