یادداشت های یک جادوگر

سلام.سلام.سلام:).
امروز روز بزرگداشت، کسی است که  از کلمات آبنبات میساخت، بر این که یوسف گم گشته باز می آید کنعان و غم نباید خورد، ایمان داشت،و جان شیفته عشق بود،جان شیفته ی امید بود، جان شیفته غم نخوردن، و.... حافظ شیرین سخن هستنش(حالا مثلاً کسی نمی دانست😂🍁).

:خب شعری از حافظ ******

به یاد چشم تو خود را خراب خواهم ساخت

******
شعری دیگر******

به یاد چشم تو خود را خراب خواهم ساخت

******

گر آن ترک شیرازی:

******

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهر آشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را

ز عشق نا تمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را

******

و:یوسف گم کشته با آید به کنعان غم مخور
وین سر شوریده بازآید به کنعنان غم مخور

پی نوشت: یوسف گم گشته باز آید به کنعان یکمی بهش توجه بشه،خیلی توش معنیه...

لبخند زدن

منتظر باران ماندن

برگ های حیاط و کوچه را در گوشه ای جمع کردن

کمک به همسایه که از اتوس پیاده شده و دستش سنگین است

و... واقعاً این کار های کوچک، زیادی بزرگ نیستن؟!🍁😊

پی نوشت:گفتم یه چیزی بنویسم، یخ اینجا بشنکه!

صبح روز بعد از در داخلی بیمارستان بیرون رفتیم.درحیاط دراز بیمارستان که کنار جدول هایش کاج کاشته بودند، به راه افتادیم.دکتر دوتا عصا به من داد تا زمانی که پایم جوش بخورد، زیر بغل هایم بگذارم.آقای ناظم گفت:_چه حیاط قشنگی داره اینجا.مکثی کرد و ادامه داد:_حالا چه کار بکنیمان؟ گفتم:_فکر کنم باید برگردیم، ولی سر راه یه سری به او سیرکه میزنیم.از در خارجی بیمارستان هم بیرون رفتیم.بیمارستان بالای تپه ای قرار داشت که جاده ای پیچ در پیچ و نزدیکی های همان سیرک واقع شده بود.به سر جاده که رسیدیم آقای ناظم تاکسی ای گرفت.حدود ده دقیقه بعد به دم در سیرک رسیدیم.چادر سیرک در وسط شهر بازی بزرگی بود.درهای آنجا به شکل دروازه های بلندی بودند که دورشان شاخه های درخت مو پیچده بود.در آنجا پر بود از برگ های خشک شده ی درخت مو.آقای ناظم گفت:_تعطیله به نظرت؟ گفتم نه. و به آدم هایی که نزدیک چادر بودند اشاره کردم.داشتند تمرین شعبده بازی میکردند یکی از آنها جمیله بود.و ادامه دادم:_اونجام نوشته به مدت یک هفته ساعت هشت و بیست و پنج دقیقه شب، اجرا دارن.و به کاغذ افتاحیه ای که دستم بود اشاره کردم.آقای ناظم صورتش را خاراند و گفت:_فکر کنم باید تا ساعت ۸و ۲۵دقیقه شب، خودمانه سرگرم کنیم.و با خنده روبه کوه روبه روی شهربازی نگاه کرد.با نگرانی:_حتی فکرشم نکو!آقای ناظم ابروانش را بالا برد و گفت:_دارم قشنگ و نازار۱ فکرشه مکنم!

پی نوشت:_۱_نازار در کردی به معنای نازنین و قشنگ و زیبا و... است.نون😅🎡📒

خب خب خب،یه روز سیزده بدر باران شدیدی شروع میشه و ساعتای یک ظهر به آقا فرهاد میگن بره لب رودخانه تا سبزه هاشان رو به آب بندازه.سر راه میره دم خانه ی داییشان که ببینه اونام سبزه شان رو به آب انداختن؟اگه ننداختن براشان بندازتش آب.در میزنه و دختر داییش در رو باز میکنه.آقا فرهاد میگه اگه میخواین سبزه هاتان رو ببرم بندازم آب،دختر داییشم میره سبزه هارو میاره و دم در یادش میفته سبزه گره نزده‌‌،شروع میکنه به گره زدن سبزه.آقا فرهاد میپرسه:حالا نیت شما چه بود؟ دختر داییش میخنده و میگه:شادیه همه.فقط یادتان باشه کنار کاجا رهان کنید. آقا فرهاد میگه:حتماً، به اندازه ی تمام کاج ها... یعنی به اندازه ی تمام کاجا سبزه هاتان خوشگلن.

مرد به دیوار ها نگاه میکرد، هر روز صبح اینهارا میدید، بعد از غذا،هواخوری،و در آخر هنکام خاموشی اتاق ها.میدانست که باید به چیزی دلخوش کند.نور خورشید، داستهایی که آخر شب رئیس زندان میخواند، و همان پسری که با آمدنش تمام لباس های زندان را صورتی کرده بود،حتی لباسهای زندان هم زیبا بودند، چون پسرک به او گفته بود بالاخره چیزی برای دلخوشی پیدا میشود...راستی پسرک یک خرس است:).

پی نوشت:همسایه ی پایینی امان که هی میخوان تا همین چند دقیقه پیشدیگه نمیخوانه😅، این متن هم الهام گرفته از فیلم پدینگتون ۲هستش،و کتابشم البته،جلد دوم،بازهم پدینگتون:).

۱۸سال پیش همین موقع ها بود،یک جادوگر به دنیا آمد...جادوگری به نام امیر،که یکی از جادوهاش امیدواری به همه چیزه،یه سپر مدافع که به همه میدتش:).  دیگه تولدمه😅همین! 🎂🌈🎈🎁🎊🎉🎍🎐🎆🎁🎆🎐📗📗📗

پی نوشت:جوایز تولد به صورت  نقدی و غیر نقدی پذیرفته میشود، زود بیارین بالا هدیه هاتان رو😊😅🍭🍃

پنجره باز بود و باد سرد غروب موهایمان را تکان می داد‌.آفتاب آخرین زورهایش را میزد، آسمان به رنگ بنفش در آمده بود‌.دستی به سبیل هایم کشیدم و گفتم:«یه زنگ بشش بزن».آقای ناظم گوشی اش را در آورد و شماره ی دکتر محمود را گرفت.پس از چندین بوق صدای محمود آمد:الو؟ آقای ناظم گفت:«دکی کجایی ای؟». محمود گفت:«نگران مه نباشین مه جام امنه،شما با کاغذی...»صدا قطع و وصل میشد،_«مه تو...». و تلفن قطع شد. _تو کجا؟الو؟ آقای ناظم این را گفت و ادامه داد:_تماس قطع شد.
گفتم:_هی پشت سرهم بشش زنگ بزن تا جواو بده‌. و رفتم به سمت پنجره و شلوارش را از لب پنجره برداشتم.از لب جیبش کاغذی روغنی بیرون زده بود.در اش آوردم .آقای ناظم سرش را جلو کشید و گفت:_چیزه او؟ نوشته های روی کاغذ چرب را خواندم:_سیرک ماه کامل نیمه شب،همه ی آنچه در رویا های شما هستند اجرا میشود.جایی که رویاها به حقیقت میپوندند...
آقای ناظم گفت:_فکر بکنم دکیم مخواست بگه ای کاغذه بخوانیم... یغنی باید بریم اونجا؟ آرام گفتم:_به گمانم ای ربطی به جمیله باید داشته باشه. _منم ایطور فکر مکنم.باید بریم اونجا‌. گفتم:_آره،باید بریم...
***
زیر چراغ روشناییه ایستگاه ایستاده بودیم.هوا از غروب هم سرد تر شده بود.مسافران داشتند از قطار خارج میشدند و خیلی زود از در ایستگاه بیرون میرفتند و با سرمای شبانه محو میشدند.ما زودتر بیرون آمده بودیم.آقای ناظم گفت:_چشد نیامد؟،نکنه رفته باشه؟ گفتم:_میاد،مایکم زود بیرون آمدیم.   پس از چندین لحظه جمیله با چمدان بزرگ اش بیرون آمد.تلو تلو میخورد از بار سنگین اش.آقای ناظم خیلی زود روزنامه ای از جیب  اش در آورد و برگه ای از آن را به من داد و گفت:_زود جلو صورتت بگیرش! هردویمان برگه های روزنامه را جلوی صورتمان گرفتیم و جمیله از جلویمان رد شد و از در ایستگاه قطار بیرون زد.زود به دنبالش رفتیم.بدون اینکه تاکسی ای بگیرد در پیاده رو به راه افتاده بود.روی زمین یخ بسته بود.آقای ناظم گفت:_فکر مکنی چنی مخواد پیاده راه بره؟ _احتمالاً هی مخواد بره همو سیرکه،چون همی نزدیکیاس‌. تا این را گفتم روی یخ های پیاده رو سر خوردم و چندین متر جلوتر درون جوب آب افتادم و پایم به لبه ی جدول جوی آب برخورد کرد.آقای ناظم آمد بالای سرم و گفت:_چشد؟! نالان گفتم:_پام خیلی درد مکنه،انگار شکسته...

گاندی یه جمله ی قشنگی داره میگه:تغییری باش که میخوای توی دنیا ببینی.شاید حرفهام تکرای باشه ولی به قول اون معلّم انگلیسیه تو انجمن شاعران مرده، واژه ها و اندیشه ها میتانن دنیارو تغییر بدن!

این آقا فرهاد ما که از بیمارستان مرخص میشه،با پای گچیو و دست به گردن میاد خانه.چند روز بعد برای خواهر بزرگش خواستگار میاد،اینام از هم خوششان میاد و قرار و مدار را رو میزارن میرسه شب حنابندان.مجلس زنانه اس و آقا فرهاد میره طبقه بالا.توی پنجره داره آسمان  و ماه و ستاره هارو نگاه میکنه که دوباره دختر داییشو میبینه.وقتی دختر داییش میاد تو حیاط ، اونم میاد میشینه روی آخرین پله.دخترداییش که میبینتش باهاش احوال پرسی میکنه و چاق سلامتی.یکم که میگذره یخ دختر داییش آب میشه و میگه:_چقدر دوست دارم این جور جشنهایی رو.
آقا فرهاد میگه:_دقیقاً چه جور جشنهایی؟ _عروسی،حنابندان،ازدواج... اینجور چیزایی، خیلی قشنگه.
آقا فرهاد میگه:_اِ، من فکر میکردم بچه ها خوراکی دوست دارن، مخصوصاً آبنبات چوبی!
دختر داییش با عصبانیت میگه:_منظورت چیه اون وقت؟
آقا فرهاد پا میشه و لباسشو با دست نشکسته ش میتکانه و میگه:_هیچی، ولی یادم باشه برات آبنبات چوبی بخرم!
و قبل از اینکه بره میبینه که دختر داییش با تمام خشمش، یه لبخندم زده...

میدانی خوبی امید داشتن چیه؟این که وقتی امید داشته باشی شاید همیشه به اون چیز دل خواهت نرسی، اما حداقلش اینه که هرچی که گذشته و داره پیش میاد و خواهد آمدو با یه دل خوش داری:).